Whiteweight (translated by Meg Matich)

When the sky strains bare trees
night dangles from their branches
onto the shoulders of a slight woman
on the walk home
with a plastic bag, overfull with its own emptiness

⸺ now, we won’t bring him up

When a little boy with a torn kite
Sweeps the sky with the beating of frayed wings

⸺ now, we won’t say one word about him

When the woman looks up
and sees the treetops have scraped the sky to blood
and the boy gapes in wonder
at the leafless trees, now stretching their branches
toward a return
of the red leaves they‘ve lost

⸺ we will not
⸺ least of all now
⸺ speak of him

And later
when we’ve long wandered into the woods
and the birds have flown off
leaving in their stead white quiet on the branches
the sound of footsteps, muffled
our footprints, covered
the path back finally lost
as the sky pinkens

⸺ Then we will never again speak

⸺ not a single word

⸺ of him

Instead, we‘ll remember
in the midst of the white silence
of grains of snow that forgot to melt into rain
in the warming air on the way to earth
And isn’t it fitting

that just as we lose our voices
we remember they‘ll never have a voice?
Much less beat against the iron roof
and the windowpanes
of the little attic room
lulling the child to sleep
No, no more than we
who can no longer whisper
are made able to sing
We remember them
as the path back vanishes
and branches bend under the heft of silence

⸺ And we hope he’s sound asleep

⸺ We hope he’s dreaming sweetly

⸺ We will never mention him again.


______


Hvítflæði

Þegar himininn sligar nakin trén
og nóttin dettur af greinunum
niður á herðar lítillar konu
sem gengur heim á leið
með plastpoka fullan af skorti
þá skulum við ekki minnast á hann

Þegar lítill drengur með slitinn flugdreka
fyllir loftið af slætti trosnaðra vængja

⸺ þá skulum við ekki minnast einu orði á hann

Þegar konan lítur upp
og sér að trjátopparnir hafa rispað himininn til blóðs
en drengurinn horfir með undrun
á lauflaus trén teygja greinarnar fram
og það er eins og þarna séu þau komin aftur
rauðu laufin sem þau misstu

⸺ þá skulum við ekki,

⸺ nei allra síst þá

⸺ minnast á hann

Og seinna
þegar við erum komin lengst inn í skóginn
og fuglarnir eru allir flognir burt
og hvít þögnin hefur sest á greinarnar í þeirra stað
og kæfir fótatökin
og fyllir fótspor okkar
svo leiðin til baka týnist fyrir fullt og allt
á meðan himininn litast bleikur

⸺ Þá minnumst við aldrei framar

⸺ nei ekki stöku orði

⸺ á hann

En minnumst í staðinn
mitt í hvítri þögninni
snjókornanna sem gleymdu að breytast í regn
í hlýnandi loftinu á leið til jarðar
Því er það ekki viðeigandi
svona rétt á meðan við missum röddina okkar
að minnast þeirra sem aldrei fengu rödd?

Hvað þá að þeir fengju að bylja á bárujárnsþaki
og gluggarúðum
á litlu kvistherbergi
og svæfa lítið barn

Nei ekki frekar en að við
sem getum ekki einu sinni hvíslað lengur
fengjum að syngja

Minnumst þeirra
á meðan leiðin til baka hverfur
og greinarnar fyllast af þögn

⸺ Og við skulum vona að hann sofi vel

⸺ Við skulum vona að hann dreymi vel


⸺ Við skulum aldrei minnast á hann aftur